dit verhaal is waargebeurd, iemand die ik ken heeft het meegemaakt. het hele pesten begon al in de kleuterklas. ik was de jongste van de klas en ze vonden mij het makkelijkste doelwit, vanaf het begin mocht ik al niet met ze spelen. ondanks dat ze gemeen waren vond ik toch een meisje die heel aardig was. ik kan het me ook nog heel goed herinneren, in groep 2 was er een meisje die onder de kleutertjes erg populair was, tijdens de pauzes ging ze me heel hard achterna rennen & aan mijn haren trekken. ze was 2 koppen groter als mij dus ik had geen schijn van kans. geen van de juffen/meesters keken naar me om. dit hele gebeuren had in groep 7 het hoogte punt bereikt. tot groep 7 werd ik nog steeds gepest, vooral door de jongens maar het was uit te houden. in groep 7 wist ik dat ik later iets met acteren/zingen wou doen maar heb er in die tijd niets mee durven te doen, te onzeker & te bang wat ze ervan zouden denken. ik heb het al die tijd voor me zelf gehouden, nooit iets laten merken. tot de musical in groep 8, we deden een soort audities voor de grote rollen, ik zag natuurlijk mijn kans & deed de auditie. het vond plaats in een lokaaltje & het voelde veilig. uiteindelijk kregen we de rolverdeling te horen & ik kreeg een best grote rol. mijn klas was het er alleen niet mee eens. een aantal jongens uit de klas waren me gevolgd & vonden dat ze me een lesje moesten leren voor het brutaal zijn. ik heb nog steeds een litteken op mijn buik van hun grandioze actie. ik heb uiteindelijk de rol afgestaan, wat was ik blij dat groep 8 voorbij was. ik keek al uit naar mijn nieuwe school, een nieuwe start. helaas weer zonder succes. in de brugklas leek het zich allemaal opnieuw af te spelen. de pesterijen, het buitensluiten... ze hebben me depressief gekregen, op het punt gekregen dat ik er eigenlijk wou zijn. maar ik heb de eer aan mezelf gehouden & nooit iets gedaan. daar ben ik nog steeds blij om. in de 4e was ik er klaar mee, ik zat eindelijk bij leuke mensen in de klas en been een keer voor mezelf opgekomen. sinds dat moment heb ik alles achter me kunnen laten. sommige zullen me nooit accepteren op wie ik ben maar ik ben trots op mezelf, trots op wie ik ben.
dit verhaal gaat over Marit, Marit is 13 jaar & heeft al heel veel meegemaakt, ze werd gepest, in elkaar gemept, bedreigd, ze kon het niet meer aan, ze rijd paard, dat ging helemaal omlaag, ze werd gwn omlaag gehaald door alles wat er gebeurde, maar ze liet het niet zien aan de andere, ze ontwikkelde ook een eetstoornis (Anorexia) ze was bijna dood, haar vrienden maakte zich zorgen om Marit, ze vertelde het 1 leraar, die ging meteen op onderzoek uit bij Marit, ze werd opgenomen & moest iedere week terug komen naar de kliniek, ze werd geholpen, maar het pesten bleef doorgaan, ze ging zichzelf ook nog snijden, de krassen bleven voor de rest van haar leven op haar arm staan, ze dacht: ik wil niet meer, waarom doen ze zo? ze schreef een brief met daarin: lieve pap & mam srry dat het zo moet, ik kan het niet meer aan, ik word bedreigd geslagen, ik ben 1x super erg gewond geraakt, met paardrijden gaat het ook al niet goed, het gaat er heel erg onder lijden, die stichting helpt n
Reacties
Een reactie posten