weer een nieuw verhaal..... toen ik net in groep 8 zat kwam er een nieuwe jongens in mijn klas, al na een paar dagen bleek dat hij heel populair zou worden in de klas. hij samen met twee andere jongens waren de populairste uit de klas. alle meisjes waren verliefd op hem inclusief ik. een week later vroeg hij me verkering. i know dit alles klinkt nu nog heel kinderachtig enz. anyway, ik hoorde hem schelden met kanker, ik kan daar niet tegen. niet alleen omdat het een ziekte is, maar ook omdat mijn oma met wie ik heen hele goede band had overleden is aan die ziekte, toen ik er met hem over had werd hij heel kwaad, en zei dat ik niet zo kinderachtig moest doen. ik heb het toen met hem uitgemaakt. eerst was er nog niks aan de hand. maar na een week merkte ik dat opeens niemand uit de klas meer tegen me wou praten. het begon daarmee maar het werd steeds erger. mensen begonnen me te ontvrienden op facebook. dat vond ik in die tijd verschrikkelijk. ik was naar mijn ex toegegaan om te vragen of hij wist waarom iedereen zo deed. hij keek me aan & lachte me uit. de volgende dagen werd mijn eten afgepakt in de pauze, werd er naar me gespuugd, ging niemand naast me zitten & werd ik uitgescholden overal waar ik heen ging. dikke,lelijke,trut,hoer,slet,kleuter,kut,kinder,kankerkind,tiefuswijf,kutmongool, & zo kan ik nog wel even doorgaan. ik durfde het mijn ouders niet te vertellen omdat ze vonden dat ik te jong was voor een vriendje. ik huilde me zelf elke avond in slaap. toen ik van de basisschool af ging leek alles voorbij te zijn. ik ging naar een school waar niemand uit mijn oude klas zou zijn. ik was super blij. maar in mijn nieuwe klas die echt geweldig was voelde ik me niet goed. doordat mij een jaar lang verteld was dat ik dik & lelijk was ben ik het gaan geloven. ik deed alles om af te vallen. niet eten voor dagen lang, dingen uitkotsen calorieën tellen, elke avond een hele zware workout. mijn vriendinnen uit die klas merkte het & begonnen me te dwingen om te eten. omdat ik niet wou dat het weer hetzelfde zou gebeuren als op de basisschool deed ik maar wat ze zeiden. ik begon te eten op school, maar thuis deed ik het niet. mijn vriendinnen liepen altijd mee naar de wc of ik niks uitkotste, ik voelde me er heel slecht onder, dat ik weer at. ik vond dat ik mezelf moet straffen. & dat deed ik. ik was aan het einde van de eerste begonnen me te snijden. het was het enige dat mij tot rust kon brengen. & nog steeds kan brengen. ik doe heel erg mijn best om te stoppen maar dat lukt me niet. door die tijd dat ik gepest ben ben ik heel onzeker geworden. bijna paranoia. over alle mensen die ik zie praten denk ik dat het over mij gaat. dat ze het hebben over hoe vreselijk ik eruit zie, of hoe dik ik ben. ik vat veel dingen verkeerd op & heb problemen met het vertrouwen van mensen. het is elke dag een strijd met mezelf maar ik doe mijn best maar ik doe mijn best om er het beste van te maken dat ik kan.
dit verhaal gaat over Marit, Marit is 13 jaar & heeft al heel veel meegemaakt, ze werd gepest, in elkaar gemept, bedreigd, ze kon het niet meer aan, ze rijd paard, dat ging helemaal omlaag, ze werd gwn omlaag gehaald door alles wat er gebeurde, maar ze liet het niet zien aan de andere, ze ontwikkelde ook een eetstoornis (Anorexia) ze was bijna dood, haar vrienden maakte zich zorgen om Marit, ze vertelde het 1 leraar, die ging meteen op onderzoek uit bij Marit, ze werd opgenomen & moest iedere week terug komen naar de kliniek, ze werd geholpen, maar het pesten bleef doorgaan, ze ging zichzelf ook nog snijden, de krassen bleven voor de rest van haar leven op haar arm staan, ze dacht: ik wil niet meer, waarom doen ze zo? ze schreef een brief met daarin: lieve pap & mam srry dat het zo moet, ik kan het niet meer aan, ik word bedreigd geslagen, ik ben 1x super erg gewond geraakt, met paardrijden gaat het ook al niet goed, het gaat er heel erg onder lijden, die stichting helpt n
Reacties
Een reactie posten